Cosas Que Leo #50: COUNTRY; THE TWISTED ROOTS OF ROCK’N’ROLL, Nick Tosches

“Great balls of fire” was a fine and sleazy record, the yell of a tribe sloughing his senses. The day the record was released, the Commies fired their second silly Sputnik, a half-ton ball circling nine hundred miles up, a dog panting fearfully within, stranger than any Egyptian glyph. Eisenhower lay numb and still from a stroke; Nixon, large wet cow liver of a human, ruled. Charlie Starkweather, five-foot-two, “red-headed peckerwood” (the words of his confession), thrashed and skidded trough Nebraska and Wyoming murdering and murdering and murdering. How many times did Starkweather gnash and grin with sexy delight as “Great balls of fire” crackled from his car radio?

By 1958 Jerry Lee Lewis was on top. Of all the rock-and-roll creatures, he projected the most hellish persona. He was feared more than the rest, and hated more too. Preachers railed against him, mothers smelled his awful presence in the laundry of their daughters, and young boys coveted his wicked, wicked ways.

My friend Michael Bane grew up in Memphis in the fifties, and he has tenebrous memories of the Killer’s role in local society.

“There was this dive, I mean a real dive, called Hernando’s Hideaway. It was located just south of  town, toward the Mississippi line -a great two-story house, all black. When we drove by, my parents would snort and say, ‘That’s where people like Jerry Lee Lewis play’. My mother was real adamant about how, essentially, he was the garbage of the earth. She couldn’t stand him; she couldn’t stand thinking about him,

“He kind of balanced things out in Memphis. He made Elvis acceptable. Elvis tried to be good. Folks could look at him and say, ‘This is a good boy’. But Jerry lee was always a shitkicker. There was always horror stories. There was an aura of extreme violence to Jerry Lee”.

Jerry Lee is the greatest song stylist in country music. (He himself will tell you there have been only three real stylists in the whole of music: Al Jolson, Jimmie Rodgers, and Jerry Lee Lewis). A recording by Jerry Lee is an unmistakable as a passage by Faulkner. Bursting phrases recur throughout Jerry Lee’s music. “Think about it!” he yells before a strafe-note barrage of ascending triplets. (Scholars please note: the first “Think about it!” is found in “Foolish kind of man”, in the 1971 album Touching home). Pindar would have loved it: “Think about it!” How similar to Faulkner, who while writing his third novel fell upon the word indomitable and for the rest of his days did not write a book without a handful of grand, truculent indomitables. And Jerry Lee is permitted his vast liberties, as Faulkner was permitted his. Jerry Lee is the only country singer who can get away with yelling at his audience, referring to his musicians as motherfuckers, just as Faulkner got away with statements such as his description of a mule in Flags in the dust: “Misunderstood even by that creature (the nigger who drives him) whose impulses and mental processes most closely resemble his”.

Country; the twisted roots of rock’n’roll

NICK TOSCHES

Da Capo Press, 1985 (publicado originalmente en 1977)

268 págs.

Clásicos Latosos #4: PINOCHO (Carlo Collodi)

Esta de aquí es una nueva entrega (imprevista) de la serie Clásicos Latosos, que empecé para El País en el año 2018 y que tuve que interrumpir tras la tercera pieza por imposiciones novelísticas (acababa de sacar Antes del huracán).

No concebí este artículo como tal, pero al terminarlo me di cuenta de que era, a todos los efectos, un nuevo Clásico Latoso. Y como tal deben leerlo, disfrutarlo y, a mi muerte, antologarlo.

Espero que les guste. A veces uno escribe un artículo con el que se lo pasa tremendamente bien y la gente suda un poco de él. A veces uno escribe una pieza que se la suda vagamente (o le dedicó un esfuerzo menor) y a todo el mundo le encanta. A veces uno escribe un artículo maravilloso y a todo Dios se lo parece (esto es lo que se llama MOMENTO IMPERIAL en la carrera de un artista).

Digamos que este artículo no pertenece a la segunda ni la tercera opción. Pero no pasa nada, yo amo a mis patitos feos.

Kiko Amat entrevista a GEORGE PELECANOS

George Pelecanos on the Legacy of 'The Wire,' Ending 'Treme' and the New  Project He and David Simon Are Working On | IndieWire

Y pueden leerlo aquí. Mi título original, que El País editó por motivos de estilo, era: «The Wire fue como The Velvet Underground». Que es una frase asaz tatuable. La entrevista me FLIPA, Pelecanos es un gran conversador, me encanta todo de él: su arte, sus shows televisivos, su gusto musical, su bagaje proleta y sus camisetas de tirantes.

Léanse la entrevista. En un tiempecito prudencial publicaré la charla sin cortes.

Es la segunda vez que charlo con ese caballero admirable, por cierto. La otra fue esta, para Jot Down. Desde que la realicé en el 2014 me he mantenido en contacto regular con Mr. Pelecanos, preguntándole por su vida e invitándole intermitentemente a venir a Barcelona (por el momento no ha sido posible, y el covid ha paralizado por completo la negociación; pero manténganse a la escucha).

Cosas Que Leo #49: MY DARK PLACES, James Ellroy

“I hijacked popular culture and furnished my inner world with the clutter. I spoke my own specialized language and viewed the outside world with x-ray eyeglasses. I saw crime everywhere.

CRIME linked my worlds -inside and outside. Crime was clandestine sex and the random desecration of women. Crime was as banal and rarefied as a Young boy’s brain perk-perk-perking.

I was a committed anti-Communist and somewhat more tenuous racist. Jews and Negroes were pawns in the world-wide Commie Conspiracy. I lived by the logic of sequestered truth and hidden agendas. My inner world was obsessively realized and as curative as it was debilitating. It rendered the outside world prosaic and made my daily transit in that world passably bearable.

The old man ruled my outside world. He ruled permissively and kept me in line with occasional outbursts of scorn. He thought I was weak, lazy, slothful, duplicitous, fanciful and painfully neurotic. He was unhip to the fact that I was his mirror image.

I had his number. He had mine. I started shutting him out. It was the same extrication process I utilized with my mother.

Some neighborhood kids got my number and let me into their clique. They were outcasts with Good social skills. Their names were Lloyd, Fritz and Daryl.

Lloyd was a fat boy from a broken home. His mother was a Christian wacko. He was as foulmouthed as I was and loved books and music just as much. Fritz lived in Hancock Park. He dug movie soundtracks and Ayn Rand novels. Daryl was an ass-kicker, athlete and borderline Nazi of half-Jewish parentage.

They let me into their clique. I became their subaltern, court jester and stooge. They thought I was a big-time laugh riot. My raunchy home life shocked and delighted them.

We rode our bikes to movies in Hollywood. I always lagged a hundred yards behind -my Schwinn Corvette was just that heavy and hard to propel. We listened to music and spritzed on sex, politics, books and our preposterous ideas.

I couldn’t hold my own intellectually. My sense of discourse was internally directed and channelled into narrative. My Friends thought I wasn’t as smart as they were. They teased me and ragged me and made me the butt of their jokes.

I took their shit and kept coming back for more. Lloyd, Fritz and Daryl had a keen instinct for weakness and were skilled at male one-upmanship. Their cruelty hurt -but not enough to make me drop their friendship.

I was resilient. Small slights would make me cry and undergo intense grief for ten minutes maximum. Emotional thrashings left my wounds cauterized and ready to be reopened.

I was a case study in teenage intransigence. I held and iron-clad, Steel-buffed, pathologically derived and empirically valid hole card: the ability to withdraw and inhabit a world of my own mental making.

Friendship meant minor indignities. Raucous laughs with the guys meant assuming a subservient role. The cost felt negligible. I knew how to reap profit from estrangement.

I didn’t know that costs accrue. I didn’t know that you always pay for what you suppress.”

My dark places

JAMES ELLROY

Windmill Books, 2010 (publicado originalmente en 1996)

407 págs.

La canción del viernes #59: MODERN ART «Fiction & literature»

Descubrí recientemente a MODERN ART, porque compartieron un split cassette con Cleaners From Venus (Souvenir, de 1986). Tenían nombre de grupo pero en realidad era solo un fulano, Gary Ramon, flipándose en su habitación y grabando cosas molonas. Esta es de su primer disco (en realidad cinta autoeditada), Underwater kites, de 1982. Es puro synth-pop psicodélico de dormitorio, a ratos siniestro, a ratos C86 de papel cebolla. El álbum está lleno de hits, me ha costado decidirme por una. Me recuerdan muchísimo a Maurice Deebank (Felt) y a The Gist / Young Marble Giants, aunque de repente hay un par que suenan a Lack of Knowledge o Joy Division. En 1989 Ramon fundaría los más conocidos Sun Dial, tirándose ya de narices a lo totalmente psicodélico. Como diría Benja Villegas, ME FLIPAN.

Cosas Que Leo #48: PSICOLOGÍA DE MASAS DEL FASCISMO, Wilhelm Reich

«A la delimitación económica mutua de las pequeñas empresas corresponden el aislamiento y la competencia mutua de las fami­lias característicos de la pequeña burguesía, a pesar de la ideología del «interés general que prima sobre el interés particular» y del «pensamiento corporativo» del fascismo. Los elementos centra­les de la ideología fascista siguen siendo individualistas, como el «principio del líder (führer)», el de la política familiar, etc. El ele­mento corporativista en el fascismo proviene de las tendencias socialistas de la base de masas, del mismo modo que el indivi­dualista se origina en los intereses del gran capital y la dirección fascista.

Dada la organización natural de los hombres, esta situación económica y familiar sería insostenible si no estuviera reforza­da por otros hechos, entre los que se cuenta una determinada relación entre el hombre y la mujer, relación que denominamos patriarcal, y un determinado modo de vida sexual.

La pequeña burguesía urbana, en su afán por distanciarse del trabajador manual, y al no encontrarse en una situación económi­ca más próspera que los obreros industriales, solo puede apoyarse sobre sus formas familiares y sexuales de vida, a las que imprime cierta dirección. La falta de recursos económicos debe ser com­pensada por la moral sexual. Este móvil es el elemento más eficaz de la identificación del funcionario con el poder estatal. Puesto que el funcionario público no goza de las ventajas económicas de la gran burguesía, con la que sin embargo se identifica, la ideolo­gía de la moral sexual debe compensar lo que la situación econó­mica niega. Las formas de la vida sexual y sus tributarias, las de la vida cultural, sirven en lo esencial para la delimitación respecto a los de abajo.

La suma de estas actitudes morales, que se agrupan en torno a la postura ante lo sexual y que usualmente se designan «burguesismo mezquino», culmina en las ideas —decimos ideas y no hechos— acerca del honor y el deber. Hace falta valorar correctamente la influencia de estas dos palabras sobre la pequeña burguesía para juzgarlas dignas de un examen detenido. Aparecen una y otra vez en la ideología de la dictadura y en la teoría racial fascista. En la práctica, el tipo de vida y el tráfico de mercancías pequeñobur­guesas imponen a menudo una conducta opuesta al honor y al deber. En la economía mercantil privada incluso es necesaria una porción de deshonestidad para sobrevivir. Si un campesino com­pra un caballo, lo desvalorizará por todos los medios. Si vende el mismo caballo un año después, lo encontrará más joven, mejor y más recio que en el momento de comprarlo. El «deber» descansa sobre intereses comerciales y no sobre cualidades del carácter na­cional. La mercancía propia será siempre la mejor, la ajena la peor en todos los casos. La desvalorización de la competencia —prác­tica por lo general carente de toda honestidad— es una herra­mienta esencial de los «negocios». La amabilidad exagerada y la sumisión ante el cliente, por parte de los pequeños comerciantes, atestiguan la cruel coacción de su existencia económica que, a la larga, pervierte el mejor carácter. No obstante, los conceptos del «honor» y del «deber» cumplen un papel esencial en la pequeña burguesía. Y ello no puede explicarse solo a partir de intenciones groseramente materiales. Sea cual fuere el grado de hipocresía, el éxtasis que provocan estas palabras es auténtico. Queda por ave­riguar cuáles son sus fuentes.

Estas fuentes se localizan en la vida afectiva inconsciente; al principio solemos no verlas, y sobre todo es típico que pasemos por alto voluntariamente su conexión con la ideología. Pero el análisis del pequeñoburgués no deja lugar a dudas sobre la sig­nificación de su relación entre su vida sexual y su ideología del «deber» y del «honor».

En primer lugar, la posición del padre en el Estado y en la eco­nomía se refleja en su actitud patriarcal con respecto al resto de la familia. El padre representa en la familia al Estado autoritario, con lo cual aquél se convierte en el instrumento más valioso del poder estatal.

La posición autoritaria del padre reproduce su papel político y revela la relación de la familia con el Estado autoritario. El padre ocupa en la familia la misma posición que su superior jerárquico en el proceso de producción. Y reproduce su situación de súbdito ante la autoridad en sus hijos, sobre todo en los varones. De estas circunstancias proviene la actitud pasiva, servil, del pequeñobur­gués ante toda figura de líder.»

Psicología de masas del fascismo

WILHELM REICH

Enclave de Libros, 2019 (publicado originalmente en alemán en 1933)

486 págs.

Traducción de Roberto Bein

Teorema para el articulismo (de Kiko Amat)

Todo artículo o columna periodística (de unos 3000 a 5000 caracteres con espacios, más o menos) debe contener, en su adecuada proporción, al menos un ejemplo de cada uno de los elementos siguientes:

1 comparación con un elemento de otra disciplina que a primera vista no tenga una relación directa con el sujeto de la pieza (es decir: no comparar una canción con otra canción, sino compararla a una película, libro, teorema matemático o receta de estofado). Comparar entre géneros y temas (y cualquier cosa) es un signo claro de una inteligencia vivaz e inquieta. Los vagos no comparan, o lo hacen de la forma más manida y predecible que uno pueda esperar. No es que yo sea muy inteligente, se lo juro; pero sé lo que me gusta leer.

1 retazo de primera persona del articulista. No negociable. Escrito sin cinismo ni altivez ni petulancia, sino su perfecto contrario: desde la confesión, el inventario moral, la completa honestidad sin escudos. Que además haga reír, a poder ser.

2 fragmentos cómicos o humorísticos. Porque no hay otra forma de plantarle cara a este sucio mundo.

1 puya libelosa contra algún formato de arte malo que esté en oposición directa al sujeto del artículo. Es imposible hablar de positivos sin mencionar negativos. No hay amor sin odio (el odio es una pasión y “la rabia una energía”[1], no hace falta decirlo). O, como afirma el gran Julio Camba en la cita que inaugura este libro, “hallo muy admisible el cultivo del propio jardín arrojando, en los ocios de esta amena labor, alguna pequeña piedra al vecino huerto de hortalizas.”

2 citas textuales del libro/canción/filme etc. con su correspondiente análisis. Aunque alguna gente no lo hace, yo sí leo/escucho/contemplo etc. el sujeto del que voy a hablar en mis artículos. Y lo demuestro citando, para que el lector entienda lo que he entendido y, por añadidura, pueda fiarse de mi criterio, habiendo atestiguado que hice los deberes.

2 fuentes de información que no se encuentren en la hoja de prensa, o contraportada, o entrada de Wikipedia. Un buen articulista posee sus fuentes no-digitales de información. Su biblioteca particular y su cerebro y universo propios, pardiez. Escribamos, por el amor de Dios, cosas que no nos haya dicho ya la editorial o la discográfica. Usemos la base de datos que hemos ido almacenando durante todos estos años de excavación, soledad y socavamiento de la salud.

1 título molón. Con juego de palabras, a ser posible, y multiplicidad de lecturas. Los ingleses son los reyes de esto, y yo he aprendido directamente de ellos.

1 inicio vibrante y adictivo. La introducción es la parte más importante del artículo, al menos para mí. En el nudo o cuerpo uno tiene que intentar no decepcionar (en el desenlace o conclusión tampoco), pero el primer párrafo debería ser perfecto.

Combinen todo esto en un artículo de intención chispeante y entretenidora, y obtendrán más o menos lo que lleva uno haciendo todos estos años.


[1] Como cantó John Lydon.

(Escribí esto en el año 2015, para el prólogo a mi antología confesional y revisionista de piezas Chap chap. Sigo suscribiendo lo que dije. Como no sabía con qué ilustrarlo, y estaba a punto de volver a colocar la escena del pegamento en Aterriza como puedas, me he permitido enchufar esa foto que le hice a -una pequeña parte de- mis apuntes para Antes del huracán).

Cosas Que Leo #47: WYTCHES, Scott Snyder / Jock / Matt Hollingsworth

Wytches

JEFF SNYDER / JOCK / MATT HOLLINGSWORTH

ECC Ediciones, 2015

192 págs.

Cosas Que Leo #46: LADIES MAN, Richard Price

“On the farthest court from me, three Puerto Rican teenagers played paddleball -two, short twitchy butted girls in hip-high pea-coats against a skinny kid in a brimmed porkpie hat and a premature moustache. The kid was showing off, hitting the ball behind his back, between his legs, smacking one girl on the ass with his paddle, adjusting, readjusting his hat. The girls were laughing, stiff-arming their swings, innuendoing to each other with their eyes. He had a hard-on. Anytime the girls scored a point he groaned or slapped his forehead or said, “Ah must be getting’ old!” Once in a while he slammed a killer just so they would know he was a layback but active volcano.

Candy moved his weight well. They both had good coordination, but it had been a long time, and they played like shit.

By the basketball courts, on our bench, three identically dressed Puerto Rican guys sat on the top slat, backs against the fence, hands in coat pockets, feet on the seat slats. Against the far mesh wall a kid also in a porkpie leaned into his girlfriend, whose back was curved into the fence. His hands were in his pockets and he supported himself by resting his long thigh in her crotch.

That was us. All of it. All of it. Me and Sandy Talla against the fence. Me and Suzie and Dawn and Ronnie playing handball. Me and Donny and Brazil shooting hoops. Me and the boys bullshitting on the bench listening to WMCA, WABC, WINS.

I felt a rush of panic. For a second I thought I lost my sample case. Then I remembered it was in Candy’s car. Outside the playground two sixteen-year-old blond Irish girls walked by in pea coats and I got hit with a sweetness, a sweet horniness, and I remembered what it was like to thrill to a tongue in my mouth, a tit in my hand, perfume in my nose. The delicious gut-wrenching agony of the time in my life when titty was king and I never even knew girls had cunts. Another el train roared overhead, bringing back the millions of el trains that had roared past my window and I started crying.

Nothing heavy. Just misty sadness. It was over. It had been the best and now it was over and nothing had ever felt as good. We had peaked back then, and all we’d been doing since was dying.

I heard Candy groan as though he just got skewered with a sword. I glanced up in time to see the pink ball soar over the factory roof. End of the game. They slowly staggered over to me, breathing heavily. Donny looked miserable. Candy’s chest was heaving like a bellows and perspiration dripped steadily off his nose. I wasn’t sure if it showed that I had been crying. If any of us had had anything real going on in our lives we never would have come back.

“Gentlemen? We are very lost people”.

Donny caught my eye for a second, then looked away. Candy stared at me, still wheezing. Raising his hand above his head, he wiped the sweat off his face with his shoulder. “Speak for yourself, Kenny”.

“Yeah, Candy? Whata you got?”

“Kids. I got kids, Kenny, and they’re the best”. He lightly slapped Donny on the chest with the back of his hand while looking at me. “C’mon, I’ll blow you guys to Tabs”.”

Ladies Man

RICHARD PRICE

Bloomsbury 1998 (publicado originalmente en 1978)

264 págs.

Cosas Que Leo #45: LA FILIAL, Sergei Dovlatov

«El que ens va impressionar més va ser la màquina de cafè. Ens dirigíem a Santa Barbara. L’horitzó era clar i ample. La llum travessava les mates d’arç blanc que hi havia al llarg de la carretera. Feia l’efecte que la casa més propera havia de ser desenes, centenars de milles enllà. I, de sobte, vam veure una garita amb un rètol: «Cafè». L’autocar va frenar. Vam baixar. En Beliakov, l’escriptor, va dirigir-s’hi el primer. Va llegir les instruccions amb atenció. Es va treure una moneda de la butxaca. La va tirar per la ranura. Es va sentir un clac i un gotet de paper va aparèixer per un forat.

—Dària! —va cridar en Beliakov—. Un gotet!

I va tirar una altra moneda. De no se sap quina obertura en va caure un grapadet de sucre.

—Dària! —va cridar en Beliakov—. Sucre!

I va tirar una tercera moneda. El got es va omplir de cafè.

—Dària! —en Beliakov no es calmava—. Cafè!

La Dària Vladímirovna es va mirar el marit amb amor. Llavors, amb una tendresa maternal a la veu, va pronunciar:

—Que no ets a Mordòvia, pallús!

Per a un pare de família, és una gran cosa ser en un hotel. Sobretot en una ciutat americana desconeguda. A l’estiu.

El telèfon guarda silenci. Tens una dutxa fresca a la teva disposició. Cap mena d’obligació.

Pots fumar i deixar caure la cendra damunt del cobrellit. No cal que et tanquis al vàter. Pots anar descalç per la moqueta.

Els bars i restaurants estan oberts. Tens diners. A cada cantonada t’hi espera una trobada agradable.

Pots escoltar les notícies. Pots baixar al bar. Pots esbrinar el telèfon d’una vella coneguda, la Regina Košice, instal·lada a Los Angeles.

En lloc de tot això, què fa un literat rus? Doncs, naturalment, truca a casa, a Nova York. I de cop i volta es carrega a l’esquena tota mena de maldecaps. La mare té bronquitis. El nen estossega. La màquina d’escriure electrònica s’ha de portar a arreglar. I jo, mira, aquí, al simpòsium aquest de La nova Rússia… Com pot ser que et prenguis la vida tan poc seriosament?

Vaig jeure i em vaig posar a rumiar: «Què passa, aquí?». Les circumstàncies eren dubtoses i desconcertants. L’habitació era absurdament espaiosa. Per la finestra, tot el cel l’ocupava un anunci de Pearl Air. Al capçal del llit hi tenia una Bíblia en una llengua que no era la meva. A la butxaca de la jaqueta, una llibreta amb una sola anotació, poc comprensible: «L’humor és el capgirament de la raó». Què vol dir, això?

Què vol dir, tot plegat? Qui sóc, d’on vinc? Què m’ha dut fins aquí?

Tenia quaranta-cinc anys. Els que eren normals ja feia temps que s’havien clavat un tret o que, almenys, s’havien tornat alcohòlics. Jo, en canvi, de poc que no deixo de fumar i tot. Sort que un poeta em va dir:

—Si al matí no pots fer un cigarret, despertar-se i tot resulta absurd…

Va sonar el telèfon. Vaig despenjar.

—Ha demanat quatre copes de brandi?

—Sí —vaig mentir, gairebé sense dubtar.

—De seguida…

Això està bé. Això és fantàstic. Tota situació ha de tenir una petita dosi d’absurd.»

La filial

SERGEI DOVLATOV

Labreu, 2016

156 págs.

Traducción de Miquel Cabal Guarro

La canción del viernes #58: R. KELLY «Ignition (Remix)»

Mi canción favorita ahora mismo. Muy buena pal corasón. La descubrí en el mejor de los lugares, el también favorito stand-up You magnificient beast del grandioso (en todos los sentidos) Greg Davies. Incluso me estoy planteando adoptar el look (de R.Kelly, no de Greg Davies).

Supermalos: cuando los superhéroes se tuercen

Es el autoexplicativo y sugerente título de mi nueva pieza para El País. Pueden leerla aquí. Salen todos mis favoritos, y combina a la perfección lo mostrenco con lo sesudo (de Lobo a Hazlitt en dos saltos Pokemon). Espero que les agrade y lo difundan.

Lista Imperfecta #3: 22 discos para correr

Set Your Goals : Civ: Amazon.es: Música

Una lista de 22 discos cuyo vínculo más notable es que me impulsan a correr más rápido (sobre el mismo metro cuadrado de mi despacho). También comparten rocanrolez, ruidosidad y velocidad. Son el equivalente de la banda sonora de Rocky I, en hardcore, punk y garaje. Algunos son favoritos de siempre, otros simplemente eficaces.

  1. BIG DRILL CAR CD Type thing (1989)
  2. BLINK 182 Enema of the state (1999)
  3. THE CHEROKEES Scalping in the streets (1989)
  4. CIV Set your goals (1995)
  5. DAG NASTY Wig out at Denkos (1987)
  6. DELIRIUM TREMENS Ikusi eta Ikasi (1989)
  7. THE DONNAS Spend the night (2002)
  8. FALL OUT BOY From under the cork tree (2005)
  9. GIUDA Let’s do it again (2013)
  10. GORILLA BISCUITS Start today (1995)
  11. HANKSHAW Nothing personal (1997)
  12. HARD-ONS Yummy (1991)
  13. HEY MERCEDES Everynight Fire Works (2001)
  14. INFA-RIOT Still Out Of Order (1982)
  15. LEATHERFACE Mush (1991) y Minx (1993)
  16. MIGHTY MIGHTY BOSSTONES Question the answers (1994)
  17. NED’S ATOMIC DUSTBIN God Fodder (1991)
  18. NEW FOUND GLORY S/t (2000)
  19. POISON IDEA Dutch Courage (1991)
  20. SAMIAM Clumsy (1994)
  21. SAVES THE DAY Through Being Cool (1999)
  22. SENSE FIELD Building (1996)

Cosas Que Leo #44: REFLEXOS EN UN ULL DAURAT, Carson McCullers

«El capità clavava puntades de peu a la pinassa i sanglotava amb uns gemecs aguts que ressonaven dèbilment pel bosc. Llavors, tot d’una, es va quedar quiet i callat. Una sensació estranya que feia una estona que tenia a dins es va concretar de cop. Estava segur que hi havia algú a prop seu. Amb penes i treballs, es va girar sobre l’esquena.

Al principi no va creure el que veia. A uns dos metres d’ell, recolzat contra un roure, el jove soldat la cara del qual el capità odiava l’estava mirant. Anava completament nu. El seu cos prim resplendia en el sol del capvespre. Observava el capità amb una mirada vaga i impersonal, com si contemplés algun insecte que no havia vist mai abans. La sorpresa havia deixat el capità massa paralitzat per moure’s. Va provar de parlar, però només li va sortir un soroll sec de la gola. Mentre se’l mirava, el soldat va fixar els ulls en el cavall. En Firebird encara estava amarat de suor i tenia tot de macadures al llom. En una tarda, l’animal semblava haver passat de ser un pura sang a una bèstia atrotinada destinada a llaurar els camps.

El capità jeia entre el soldat i el cavall. L’home nu no es va molestar a evitar el seu cos estirat. Es va apartar de l’arbre i va passar àgilment les cames per sobre de l’oficial. El capità va veure de prop, durant un instant, el peu descalç del jove soldat; era fi i de formes delicades, amb un arc elevat i solcat de venes blaves. El soldat va deslligar el cavall i li va posar la mà al musell, acariciant-lo. Llavors, sense dirigir la mirada al capità en cap moment, es va endinsar amb la muntura en el bosc frondós.

Havia passat tan de pressa que el capità no havia tingut temps d’incorporar-se ni de dir res. Al principi només va sentir astorament. Es recreava en les línies nítides del cos del jove. Va cridar alguna cosa inarticulada i no va rebre cap resposta. Li va venir un rampell de ràbia. Li va venir una alenada d’odi envers el soldat que era tan desorbitada com l’alegria que havia experimentat cavalcant el Firebird desbocat. Totes les humiliacions, les enveges i les pors de la seva vida van trobar una via d’escapament en aquella ràbia immensa. El capità va maldar per posar-se dret i va començar a caminar tentinejant pel bosc cada vegada més fosc.

No sabia on era, ni fins a quin punt s’havia allunyat de la base. Tenia el cap ple d’estratagemes amb els quals podria fer patir el soldat. En el fons, el capità sabia que aquell odi, tan apassionat com l’amor, l’acompanyaria durant el que li quedava de vida.

Després de caminar molta estona, quan ja gairebé s’havia fet de nit, es va trobar en un camí que li resultava familiar.»

Reflexos en un ull daurat

CARSON McCULLERS

L’Altra Editorial, 2020 (publicado originalmente como Reflections in a golden eye, 1941)

151 págs.

Traducción d’Alba Dedeu

Cosas Que Leo #43: LEVANTAD, CARPINTEROS, LA VIGA DEL TEJADO Y SEYMOUR: UNA INTRODUCCIÓN, J.D. Salinger

“Debe ser terrible para ti creer que pienso al mismo tiempo en corbatas y en tu relato. No lo hago. Es sólo que estoy rebuscando ideas en todas partes y he pensado que esta banalidad podría contribuir a serenarme. Ya es de día y llevo sentado aquí desde que te fuiste a la cama. ¡Qué felicidad es ser tu primer lector! Y sería aún mayor si no pensara que valoras mi opinión más que la tuya propia. Realmente, no me parece justo que dependas tanto de mi parecer con respecto a tus relatos. Es decir, con respecto a ti. Otro día podrás convencerme de que me equivoco, pero estoy seguro de que algo he debido de hacer muy mal para que se haya producido esta situación. No es exactamente que me esté ahogando en culpabilidad en este momento, pero sí tengo la sensación de ser culpable. Y esa sensación no desaparece. No la puedo anular. Ni siquiera la puedo entender realmente. Estoy seguro de que sus raíces se hunden profundamente en un karma privado que viene de antiguo. lo único que me salva cuando me siento de esta forma es que la culpabilidad es una forma imperfecta de conocimiento. pero que no sea perfecta no significa que no se pueda utilizar. lo difícil es darla una utilidad práctica antes de que empiece a paralizarte. Así que voy a escribir lo que pienso de esta relato lo más rápidamente que pueda. Tengo la clara sensación de que, si me doy prisa, mi sentimiento de culpa me ayudará a expresar mis mejores y más sinceras intenciones. Así lo creo. Si me doy prisa, quizá pueda expresar lo que probablemente he querido decirte durante años.

Debes saber que este relato está lleno de saltos. Unos saltos enormes. Cuando te fuiste a la cama pensé durante un momento que quería despertar a todo el mundo en casa y organizar una fiesta en honor de nuestro maravilloso hermano saltarín. ¿Cómo es que no desperté a todos? Ojalá lo supiera. En el mejor de los casos, porque soy de los que se preocupan. Me preocupan los grandes saltos que puedo ver con mis ojos. Creo que sueño con que te atreves a saltar hasta quedar fuera de mi vista. Perdona. Estoy escribiendo muy deprisa. Creo que este nuevo relato es el que estabas esperando,. Y, de algún modo, yo también. Sabes que es sobre todo el orgullo lo que me mantiene en vela. Eso es lo que más me preocupa. Por tu bien no me hagas que esté orgulloso de ti. Creo que eso es exactamente lo que estoy tratando de decir. Ojalá nunca vuelvas a mantenerme en vela a causa del orgullo. Escribe un relato que me mantenga en vela sin ninguna razón. mantenme despierto hasta las cinco solo porque se han encendido todas tus estrellas y por ningún otro motivo. Perdona la cursiva pero es lo primero que he dicho nunca acerca de uno de tus relatos que me hace asentir con la cabeza. Por favor, no me dejes decir nada más. Esta noche creo que cualquier cosa que dices a un escritor después de rogarle que deje que brillen sus estrellas solo son consejos literarios. Esta noche estoy se guro de que todos los “buenos” consejos literarios son como los que Louis Bouilhet y Maxime Du Camp dieron a Flaubert acerca de Madame Bovary. De acuerdo, entre los dos, con su gusto exquisito, consiguieron que escribiera una obra maestra, pero acabaron con la oportunidad que tenía de volcar su corazón en lo que escribía. Murió como una celebridad, que era precisamente lo que no era. Leer sus cartas se hace insoportable. Son mucho mejores de lo que deberían ser. Lo que se lee en ellas es: qué terrible desperdicio. Me parten el corazón. Esta noche temo decirte algo, mi querido Buddy, que no sea lo trillado. Sigue a tu corazón, ganes o pierdas.”

Levantad, carpinteros, la vida del tejado y Seymour: una introducción

J.D. SALINGER

Alianza Editorial, 2019 (relatos publicados originalmente en 1955 y 1959, respectivamente)

206 págs.

Traducción de Carmen Criado

PSYCHOLAND TO1 E12: Falsos profetas: asesinos de masas, spree killers y copycats

Si en el episodio cuarto definíamos qué era un asesino en serie, en el doceavo y último nos centramos en quienes no lo son. Parientes cercanos del perfil serial: asesinos de masas (mayormente supremacistas) como Charles Whitman, Brenton Tarrant o Timothy McVeigh; Spree killers (o homicidas de desparramo) como Richard “Born to raise hell” Speck o Charles Starkweather. Nos despedimos con los copycats miméticos.

Y también nos despedimos, hasta la próxima. La primera temporada de Psycholand ha llegado a su fin. Nos hemos hecho fotos bobas, hemos cosechado 10.000 seguidores, nos hemos leído varios libros de elevada horripilancia, hemos intentado no reírnos con los bongos de Ed Gein pero no hemos podido evitar reírnos cuando el Acid Bathtub Killer se bebía su propia orina (a disgusto) y, en resumen, lo hemos pasado bomba. Aunque, siendo sinceros, seguimos sin saber dónde está el país de las hadas. Esperamos que todos ustedes lo hayan pasado igual de bien. Buenas noticias, oyentes: regresaremos con segunda temporada. Gracias por todo y nos vemos en breve.

Nick Cohn: El soroll dels carrers / The Noise From the Streets

99. El soroll dels carrers / The Noise from the Streets

Good news everyone: ya esta disponible el librito El soroll dels carrers / The Noise From the Streets, de NIK COHN, en la colección Breus del CCCB. Es una transcripción de la charla i-nol-vi-da-ble que el autor (y héroe) dio en el marco del festival Primera persona en su edición del 2019.

Es un texto vibrante, del todo primerapersonil y 100% Cohn. Pueden adquirirlo aquí por solo 8 euros. Yo lo haría.

Cosas Que Leo #43: ONE TWO THREE FOUR, Craig Brown

one two three four Brown

«It’s easy to see how Paul would have revelled in such cheery cut-and-thrust. The whole Asher family involved themselves in discussions around the table, alive with erudition and curiosity and fun. ‘They would do things that I’d never seen before, like at dinner there would be word games’, Paul told Barry Miles. ‘Now, I’m bright enough, but mine is an intuitive brightness. I could just about keep up with that, and I could always say, “I don’t know that word”. he remembered an argument over diner between Dr Asher and his son Peter, Paul’s contemporary, over when the tomato was introduced to England. This was not the sort of topic they discussed in Forthlin Road. Throughout his years with the Ashers, Paul was treated not as a pop star, but as one of the family: ‘It was very good for me, because in their eyes I wasn’t just the Beatle’. The atmosphere at Wimpole Street also appealed to his competitive spirit: ‘I often felt the guys were sort of partying, whereas I was learning a lot; learning an awful lot’. In her music room in the basement, Margaret Asher taught Paul how to play the recorder -he plays it on ‘Fool on the hill’- though her attempts to teach him how to read music were soon abandoned.

His intellectual curiosity was stimulated. ‘I don’0t want to sound like Jonathan Miller going on, but I’m trying to cram everything in, all the things I’ve missed’, he told the journalist Maureen Cleave in 1966. ‘people are saying things and painting things that are great, but I must know what people are doing… I vaguely mind people knowing anything I don0t know’. He read Jung and Huxley, watched plays by Alfred Jarry and Harold Pinter and listened to avant-garde composers like Stockhausen and Luciano Berio.

Sometimes Jane would take Paul to stay with family friends out of town. ‘This was another rather upper-class thing: going for the weekend to the country… it was the first time I’d seen people leaving a book by your bedside for you to read, I was quite impressed by their choice of books. It was the assumption that you were reasonably intelligent that I liked. They didn’t talk down’.

Inevitably, Beatles fans would linger outside the house, ready to pounce. While Paul was away filming Help!, Jane’s father set himself the task of plotting an escape route for him. he climbed out of a back window and scaled his way along to the house next door, then tapped on a window to explain Paul’s peculiar problem to the occupier of the neighbouring flat. On Paul’s return to London, Dr Asher was thus able to present him with a secret route through to New Cavendish Street. ‘I used to go out on the window of my garret bedroom, onto a little parapet. You had to be pretty careful, it wasn’t that wide, it was only a foot or so, so you had to have something of a head for heights. You’d go along to the right, which was to the next house in Wimpole Street, number 56, and there was a colonel living there, and old ex-army gentleman. he had this little top-floor flat, and he was very charming. “Uh! Coming thorough, Colonel!” “Oh, oh, OK, hush-hush and all that!” and he’d see me into the lift and I’d go right downstairs to the basement of that house. There was a young couple living down there and they’d see me out through the kitchen and into the garage’.

If I could be any Beatle, at any time, I would be Paul in his Wimpole Street years, living with Jane, cosseted by her family, blessed by luck, happy with life, alive to culture, adored by the world, and with wonderful songs flowing, as if by magic, from my brain and out through the piano: ‘I want to hold your hand’, ‘I’m looking through you’, ‘The things we said today’, ‘And I love her’, ‘We can work it out’, ‘Here, there and everywhere’, ‘Yesterday’”.

One Two Three Four; the Beatles in time

CRAIG BROWN

4th Estate, 2020

639 págs.